Stwardnienie rozsiane (SM) – choroba autoimmunologiczna, która ma charakter przewlekły oraz powoduje wiele objawów i zespołów objawów. Stan pacjenta różni się w zależności od powtarzających się okresów rzutu oraz remisji SM oraz postaci stwardnienia rozsianego.
- RRMS – postać rzutowo-remisyjna – występuje najczęściej w początkowej fazie choroby u młodszych osób. Cyklicznie pojawiają się stany pogorszenia (rzuty) oraz przerwy (remisji).
- PPMS – postać postępująca – choroba rozwija się przez cały czas. Nie pojawiają się okresy rzutu oraz remisji.
- SPMS – postać wtórnie postępująca – występuje, kiedy postać rzutowo-remisyjna przejdzie w postępującą.
Choroba jest spowodowana patologicznym procesem demielinizacji, który polega na uszkadzaniu otoczki włókna nerwowego, czyli osłonki mielinowej.
Osłonka mielinowa odpowiada za przewodzenie przepływu informacji w układzie nerwowym. Kiedy organizm rozpoznaje błędnie własne komórki i próbuje je zwalczać, dochodzi do uszkodzenia nerwów i pojawiania się kolejnych objawów. Okres rzutu, czyli zaostrzenia choroby, to czas, w którym występują nowe objawy lub już te obecne ulegają intensyfikacji. W okresie remisji objawy ustępują.
Najwięcej zachorowań na SM odnotowuje się około 30 roku życia. Pierwsze objawy występują jednak również u osób pomiędzy 20 a 40 rokiem życia. Leczenie stwardnienia rozsianego jest utrudnione ze względu na nieznajomość jej etiologii. Rehabilitacja SM pomaga jednak pacjentowi przywrócić sprawność utraconą w okresie rzutu.